ประพันธ์ ตุ่นคำ king of leather

ในชีวิตผมถือว่าโชคดีที่ได้พบเจอแต่คนดีๆๆ มีน้ำใจแม้พวกเค้าจะไม่รวยด้วยทรัพย์สินเงินทองแต่พวกเค้ารวยด้วยน้ำใจ และ ไมตรี เฉกเช่น พี่ประพันธ์ ตุ่นคำ ไม่ใช่ king of popที่กำลังดังแต่เป็น king of leather "ราชาเครื่องหนังข้างถนน" ซึ่งถ้านึกถึงบทเพลงเพื่อชีวิตก็น่าตรงกับเพลง "คนจนผู้ยิ่งใหญ่"

ของคาราบาว ประพันธ์ พิการจากอุบัติเหตุในตอนวัยรุ่น ไม่ใช่ด้วยความคะนองหรือเมาสุราที่กำลังฮิตแต่ประพันธ์พิการในหน้าที่พิทักษ์ป่าในภาคใต้ของไทยเราในขณะเป็นเจ้าหน้าที่ชั่วคราวของกรมป่าไม้ หลังพิการชีวิตมีแต่ตกต่ำ อ้างว้าง แต่มีวันหนึ่ง พี่เค้าปิ๊งไอเดีย ในขณะนั่งรถเมล์ผ่านร้านขายเครื่องหนัง พี่เค้าขอซื้อเศษหนังที่เค้าจะโละทิ้ง มาทำเป็นกระเป๋า ทั้งที่ไม่เคยทำมาก่อน ถึงแม้กระเป๋าที่ทำจะสู้ Guy laroche, chanelหรือ coach ไม่ได้ แต่กระเป๋าทุกใบที่ทำทำ

ด้วยจิตวิญญาณ และใส่ใจทุกชิ้นงานอันไหนไม่ดีทิ้ง เป็นพนักงาน Qcในตัว สโลแกนคือ "หนังแท้ทำมือ มีชิ้นเดียวในโลก"ด้วยราคาหนังที่แพงมาก แต่ประพันธ์สามารถทำเป็นกระเป๋าเท่ห์ๆ ใบขนาดกลาง ราคาแค่80-90 บ.ลูกค้าส่วนมากไม่เชื่อเป็นหนังแท้ กลยุทธอันเด็ดของพี่เค้าก็คือใช้ไฟลนเลยถ้าเป็นหนังแท้จะไม่เป็นไร แต่ถ้าเป็นหนังเทียมหรือ pvc มันจะหดตัวหรือถ้าไหม้จะมีกลิ่นเหม็นไหม้แบบพลาสติก ประพันธ์เป็นคนใจดีถ้าใครสนใจเรื่องเครื่องหนังไม่ว่าพิการหรือไม่พิการ พี่เค้าจะสอนให้หมด และยังแนะนำ แหล่งจำหน่าย หรือ แหล่งที่จะซื้อหนังและอุปกรณ์ในการทำในราคาถูกและที่สุดยอดยังแนะนำเทคนิคในการพูดคุยกับ

ลูกค้าด้วยส่วนชีวิตประพันธ์เองวันแรกเป็นอย่างไร วันนี้ก็เป็นอย่างนั้น เพราะพี่เค้าใจดีและรักเด็กบางทีขายได้กำไรส่วนที่เป็นกำไรก็จะกลายเป็นขนมไว้ซื้อแจกเด็กๆ ที่มักรายล้อมที่บ้านพี่เค้าเพราะชีวิตพี่เค้าเคยมีลูกแต่ว่าได้เสียชีวิตไปแล้ว ทุกวันนี้พี่ประพันธ์บอกว่าสิ่งมีค่าติดตัวและรู้ใจก็มีแต่ขาปลอมด้านซ้ายเท่านั้นที่คอยรับใช้พี่เค้าทุกฝีก้าว และปัจจุบันพี่ประพันธ์ได้ย้ายไปอยู่บ้านเกิดที่เชียงรายยึดอาชีพกระเป๋าหนังอยู่แต่เสริมด้วยกระเป๋าจากผ้าทอมือด้วยถ้าใครอยากติดต่อกับพี่เค้าก็ตรงแสดงความคิดเห็นนี่แหละครับ เพราะพี่เค้าเป็นคนยุคbaby bloom ไม่ค่อยสนใจเรื่องคอมพิวเตอร์ แล้วผมจะบอกต่อให้อีกทีนะครับ